بررسی سرواپیدمیولوژی توکسوکاریازیس در کودکان ۱۲-۲ سال منطقه ماهیدشت از استان کرمانشاه، سال ۸۳-۱۳۸۲

زمینه و هدف: توکسوکاریازیس انسانی، یک عفونت قابل انتقال از حیوان به انسان است که ناشی از مهاجرت لارو گونه های توکسوکارا در بافت انسان می باشد. انسان بخصوص کودکان به وسیله بلع تخم های جنین دار شده از راه خاک، دستهای آلوده، سبزیجات خام و یا لارو موجود در گوشت نیم پخته میزبانان انتقالی مثل جوجه، گاو و گوسفند آلوده می شود. سه شکل بالینی توکسوکاریازیس بیان شده شامل سندرم لاروهای مهاجر احشایی، سندرم لاروهای مهاجر چشمی و توکسوکاریازیس مخفی است. شیوع در کشورهای در حال توسعه خصوصاً در مناطق روستایی بالا است. در این مطالعه به منظور تعیین شیوع سرمی توکسوکاریازیس در کودکان منطقه ماهیدشت کرمانشاه واقع در غرب ایران یک تست الیزا با استفاده از آنتی ژن سنتتیک توکسوکاراکانیس انجام شد. روش بررسی: 260 کودک 12-2 ساله از هر دو جنس آزمایش شدند. درصد ائوزینوفیل خون و همچنین میزان ige توتال به وسیله تکنیک الیزا تعیین شد، آزمایش مدفوع در سه نوبت انجام گردید. اطلاعات اپیدمیولوژی نیز طی پرسشنامه ای از والدین کودکان بدست آمد. یافته ها: شیوع توتال، 46/8% بود. تفاوت معنی داری بین فراوانی عفونت و سن و جنس مشاهده نشد(05/0p>). 15/1% خاک خواری گزارش گردید که تست سرولوژی هیچ کدام برای توکسوکارا مثبت نشد. در این مطالعه تفاوت معنی داری بین داشتن سگ و عفونت توکسوکارا مشاهده نگردید(05/0p>). نتیجه گیری: این ارزیابی می تواند بر افزایش آگاهی جمعیت ها در رابطه با خطر بیماری های زئونوز و همچنین درمان ضد کرمی سگها توسط دامپزشکان و مهم تر از آن، کنترل سگهای ولگرد تأثیر بگذارد.